Marangoz eli değmemiş ahşap bir masa… Kütükler kabuklu, kıymıklar canlı… Aynı masa gibi ham, etrafında birer sandalye… Birinin üzerinde, ayağının birini kollarının altına almış sen, diğerinde bağdaş kurmuş ben… Masanın üzerinde ikimize ait birer bira bardağı, İrlanda’dan yeni gelen… Köpükleri taşmak üzere, ağzına kadar dolu… Karşımızda, usulca uzanmış berrak gölü aydınlatan birde dolu dolu ay… Gece yarısına kalmış on dakika… Sen ellerinle, ayın ışığıyla gölge oyunu yaparken yüzümde, bende seni izliyorum… Ve biliyoruz ki, tan vaktine kadar bir sen anlatacaksın bir ben… Hiç işlenmemiş kütüklerden yapılan ağaç evin verandasında, gölün ufuk çizgisine paralel uzanan dağdan esen rüzgarla serinlerken, huzuru yeniden keşfetmeye hazır hissediyoruz kendimizi.
Devamı
Hayata dair parçaları anlamlandırıp, yorumlamaya; şahit olduğum tarih akışında rol almaya başladığım ilk anlardan itibaren, aralıksız yaşadığım bir olgu olduğunu otuzuncu yaş günüme bir kaç gün kala fark ettim: Durmak bilmeyen eylem silsilesi! Zihinsel ve bedensel tüm eylemler 7/24 öyle aktif ki, öyle yoğun hareket sürekliliği içindeyiz ki, bu esnalarda zihin farkındalık sürecini zifiri karanlığa hapsediyor. Öyleymiş, biraz önce farkına vardım. Neredeyse tüm insanlık böyle belki de. Ben bilmiyorum, hareket sistemimin durduğunu; gece uyku esnası dahil. Zihinsel aktivitelerin sürekliliği, kasıt olmadıkça edindiğim enerjiyi tüketmeye odaklanmışçasına, yorgunluktan bihaber dört nala at koşturuyor. Tam bundan bir saat önce durdu bütün hareket ve düşünce sistemim. Ben dur demeden, ‘dinlenmeye ihtiyacın var’ komutunu vermeden, sinyaller azalarak yok oldu, sadece beş dakikalığına. Bu kısa durgunluk devri, insan oğlunun kendi bünyesine yaptığı haksızlığı bana göstermiş oldu. Özellikle düşünsel hareketliliğin yüksek olması üzerine bir de bedensel hareketlilik eklenince, şimdilerde çarka dişli olmak deyiminin kullanıldığı robot modeli haline gelebiliyoruz. Bu süre boyunca da farkında olmadan kendimize acı veriyoruz. Halbuki gerçekten ihtiyaç duyulan, insani vasıflardan uzak yaşamak, sadece son nefesi daha da yaklaştırmakta. Nefes almadan bu düzene teslimiyetin tek bir adı var: Kölelik! Anlamı ise “Gerçek ben, benim umurumda değil. İsteyen istediği gibi bana ait ne varsa kullanabilir.” den başka bir şey değil. Çünkü hayatın anlamı, özellikle günümüzde […]
Devamı
Yorumlar